Я ў музэі, а там фарызэі – Гіды – жывяцца словам завучаным, Экскурсантам шрубкі закручваюць. I старанна каравай анучынай Біты быт прыкрываюць і раны. Мне балюча. Іду пакараны – Вечны вучань – пакорны, рахманы. Гіды згодныя з гідкім зманам, I сумленьне хіба ня грызе іх. Сьвет звужаецца нудна ў музэі I здаецца малым, паламаным. ...Я ня слухаю вас, фарызэі!
|
|